Septimus’un Sefil Vitrini

Özetle; kendimi ulusal radyolardan eğrelti otlarına, üç tam yüz yıla bölebilirim,
- ilkinden önce üçüncüsünden sonra-;
birinci yaş günümde kalbimi hakikatli bir karanlıkla parselleyebilir,
kanatlarını hatırlayamayan egzotik bir kuş gibi
tanrının hizasında uçabilirim,
-duraksamadan-,
kırmızı dudaklarımla vaat ettiğim kanlı bir türkçeyle
ilk cinayetime klasik bir kürtajla başlayabilirim.

ve dahası buna çok zaman var..

-Şimdi sadece annemin kaldığı, babamın öldüğü yerden devam edebilirim.-

..

Üç tam yüzyıldan çok önce ben,
kendinden firar ettikçe ev hapsiyle cezalandırılan kadınlar tarafından büyütüldüğüm vakit idrak edebilirdim:

Mutluluk,

flamenkonun icadından çok daha önceydi,

Woolf kültüründe insan kurban etmek,

kerhane önlerinde geviş getirmekti

Arabeskte sufle,

Kürt kahvesinde saklanan fiyakalı bir tercüme..

Mutluluk sertti,

miadını çoktan doldurmuş kırmızı bir evrendi,

Berlin’de eskiyen bir ayyaşa ait kayıtlara geçmeyen aşina bir portreydi,

Mutluluk,

antresinde kıyametler kopan sakin bir evdi.
..

dahası ben,aynı hikayede kendimle yüzlerce kez karşılaşıp, mutluluğun resmine diğerleriyle aynı anda ateş edecektim.

üç tam yüzyıl bittiği an,

Tanrı’ nın sesini duyacaktım
en heyecanlı yerinde:

“Kestik!..”